اول دفتر به نام ایزد دانا                                    صانع پروردگار حی توانا

  اکبر و اعظم خدای عالم و آدم                            صورت خوب آفرید و سیرت زیبا

  از در بخشندگی و بنده نوازی                             مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا

  قسمت خود میخورند منعم و درویش                     روزی خود میبرند پشه و عنقا

  حاجت موری به علم غیب بداند                          در بن چاهی به زیر صخره صما

  جانور از نطفه میکند شکر از نی                       برگتر از چوب خشک و چشمه ز خارا 

  شربت نوش آفرید از مگس نحل                        نخل تناور کند ز دانه خرما

  از همگان بینیاز و بر همه مشفق                      از همه عالم نهان و بر همه پیدا

  پرتو نور سرادقات جلالش                              از عظمت ماورای فکرت دانا 

 خود نه زبان در دهان عارف مدهوش                  حمد و ثنا میکند که موی بر اعضا

  هر که نداند سپاس نعمت امروز                       حیف خورد بر نصیب رحمت فردا

  بارخدایا مهیمنی و مدبر                                وز همه عیبی مقدسی و مبرا

  ما نتوانیم حق حمد تو گفتن                            با همه کروبیان عالم بالا

 سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت             ور نه کمال تو وهم کی رسد آن جا